​? جمیع انبیا بدون شک معصوم هستند
✍ یکی از بحث‌های بسیار مهم کلامی، بحث عصمت انبیاست. شیعه بالاتفاق معتقد است که جمیع انبیای الهی از بدو تولد تا زمان رحلت، از هر گونه گناه، خطا و اشتباهی و فراموشی مصون هستند و هرگز عملی خلاف شریعت و دستورات الهی انجام نمی‌دهند. 
◀️ اما برخی افراد با مستمسک قرار دادن آیات61 و 63 سوره کهف که مربوط به داستان حضرت موسی و خضر است، تلاش کرده‌اند عصمت را انکار کنند، در این داستان خداوند متعال به حضرت موسی(علیه‌السلام) و همراهش فراموشی را نسبت می‌دهد، و در این زمینه می‌فرماید: «شیطان این تصرف را انجام داد و این را از یاد او برد.»
◀️ بر این اساس اشکال کرده‌اند که عصمتی وجود ندارد و حضرت موسی که از پیامبران اولوالعزم الهی است، دچار فراموشی شد، و حتی شیطان در او نفوذ کرده، پس ما بقی انبیا به طریقه اولی از عصمت برخوردار نیستند.
✅ در پاسخ لازم است در ابتدا به یک نکته توجه شود و الا مغالطه شده و پاسخ داده نمی‌شود:

? خود قرآن کریم تصریح دارد که انبیا و از جمله خود حضرت موسی(علیه‌السلام) جز انسان‌های مخلَص بوده[مریم/51] و جایگاهی بس عظیم در نزد خداوند متعال دارند[طه/41]. از سوی دیگر شیطان اعتراف می‌کند که به مخالصین نمی‌تواند نفوذ کند[ص/82-83] 
? حال در توجیه آیات مد نظر می‌گوییم: فراموش کننده همسفرحضرت موسی(علیه‌السلام) بوده، نه خود او و اگر در جمله (نسیا) فراموشی به هر دو نسبت داده شده است، از قبیل نسبت دادن کار فرد به گروه است که بسیار رائج است.
? ممکن است اشکال کنید که همسفر حضرت موسی(علیه‌السلام) «یوشع بن نون» وصی او بوده  که او هم پیامبر است، بنابراین چگونه ممکن است این فراموشی برای او حاصل شود و این فراموشی را هم به شیطان نسبت داده است. مگر شیطان می تواند سبب فراموشی انبیا شود.
✅ برای پاسخ این اشکال هم باید توجه داشت که قرآن از نام همسفر حضرت موسی(علیه‌السلام) سخنی به میان نمی‌آورد و تنها در برخی روایات آمده است که او یوشع بن نون بوده است.[5] اما این روایات مرسل و ضعیف هستند، .پس کسی که فراموش کرده و شیطان در او تصرف کرده، حضرت موسی و یو شع نبوده است.
? و اما در مورد این‌که حضرت موسی به حضرت خضرگفت: «قَالَ لَا تُؤَاخِذْنىِ بِمَا نَسِيتُ وَ لَا تُرْهِقْنىِ مِنْ أَمْرِى عُسرا[کهف/73] گفت: من‌را بر آن‌چه از ياد بردم، مؤاخذه مكن و در كارم به من سخت مگير.» این که حضرت موسی این‌جا فرموده که من فراموش کردم، واقعا به معنای فراموشی حقیقی نیست، بلکه به معنای معذرت خواهی و از کوره در رفتن است، در واقع معنای این جمله این است: با این‌که من می‌دانستم که نباید اعتراض کنم، اما به خاطر عدم صبر لازم، بر آشفتم؛ لذا تو هم مرا بر این امر ببخش و این مرسوم است بین عرب که در مقام معذرت خواهی از الفاظ «نسی» استفاده می‌کنند. لذا اینجا نیز نسیان به معنای فراموش کردن مطلب نیست.